پس از یازده سال، زوجی صاحب فرزند پسری شدند. آن دو عاشق
هم بودند و پسرشان را بسیار دوست داشتند.
فرزندشان دو ساله بود که روزی مرد، بطری باز یک دارو را در وسط
آشپزخانه مشاهده کرد و چون برای رسیدن به محل کار دیرش شده
بود، به همسرش گفت که در بطری را ببندد و آن را در قفسه قرار دهد.
مادر پر مشغله، موضوع را به کل فراموش کرد.
پسربچه کوچک بطری را دید و رنگ آن توجهش را جلب کرد. به سمتش
رفت و همه ی محتویات آن را خورد... او دچار مسمومیت شدید شد و به
زمین افتاد. مادرش سریع او را به بیمارستان رساند، ولی شدت مسمومیت به حدی بود که کودک جان سپرد. مادر بهت زده، از اینکه با شوهرش مواجه شود وحشت داشت. وقتی شوهر، پریشان حال به بیمارستان آمد و دید که فرزندش از دنیا رفته، روبه همسرش کرد و فقط سه کلمه به زبان آورد. . . . فکر می کنید آن سه کلمه چه بودند؟ . . . شوهر فقط گفت:«عزیزم دوستت دارم.» نتیجه: شاید این داستان برای خیلی از ماها غیرواقعی جلوه کند، اما واقعی بود!! عکس العمل کاملا غیرمنتظره ی شوهر، یک رفتار فراکنشی بود. کودک مرده بود و برگشتنش به زندگی محال. هیچ نکته ای برای خطاکار دانستن مادر وجود نداشت. بعلاوه اگر شوهر وقت میگذاشت و خودش بطری را سر جایش قرار میداد، آن اتفاق نمی افتاد. هیچ دلیلی برای مقصر دانستن وجود ندارد. مادر نیز تنها فرزندش را از دست داده و تنها چیزی که در آن لحظه نیاز داشت، «دلداری و همدردی» از طرف شوهرش بود. آن همان چیزی بود که شوهرش به وی داد. گاهی اوقات ما وقتمان را برای یافتن مقصر و مسئول یک رخداد صرف می کنیم که باید کمی ملایمت و تعادل برای حمایت از روابط انسانی داشته باشیم. آیا نباید بخشیدن کسی که دوستش داریم، آسان ترین کار ممکن در دنیا باشد؟ داشته هایتان را گرامی بدارید. غم ها، دردها و رنج هایتان را با نبخشیدن، دو چندان نکنید.حسادت ها، رشک ها و بی میلی ها برای بخشیدن دیگران و همچنین خودخواهی و ترس را از خود دور کنید. خواهید دید که مشکلات آن چنان هم که شما می پندارید، حاد نیستند! «بیایید سعی مان را بکنیم کمی سبک تر پرواز کنیم...»
نظرات شما عزیزان:
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: